Puchar Nautilusa

Ze stoków tropikalnych raf koralowych pochodzi muszla, której skorupa posłużyła do wykonania cennego pucharu z konikiem morskim ze złoconego srebra. Każdy, kto zaproponował swojemu gościowi powitalny napój z takiego naczynia lub choćby tylko ozdobił nim swój stół, musiał uchodzić za bogatego i ważnego. Około 1600 roku Mistrz złotnictwa Caspar Pfister z Wrocławia wykonał to naczynie do picia, które ma dobre 25 centymetrów wysokości.

Drogie, pomysłowo zaprojektowane naczynia do picia były popularne już od średniowiecza. Służyły do ​​eksponowania bogactwa gospodarza i prawdopodobnie w późniejszych czasach utraciły swoją pierwotną funkcję. W okresie renesansu i baroku do ich wyrobu ceniono egzotyczne materiały, takie jak muszle, jaja strusie, skorupy kokosowe, kość słoniową i muszle nautilusów. Rozwój żeglarstwa i odkrycie odległych kontynentów umożliwiły handel skarbami z Dalekiego Wschodu.

Nautilus to morskie zwierzę spokrewnione z ośmiornicą, które żyje w zachodnim Pacyfiku lub Oceanie Indyjskim i jest również nazywane „perłową łodzią”. Naturalna, matowa powierzchnia muszli o średnicy do 23 centymetrów jest najczęściej biała do beżowej z brązowymi paskami. Okaz użyty do naczynia do picia w Muzeum Śląskim jest nieco mniejszy i mieni się jak gigantyczna perła. Zanim można było odsłonić warstwę masy perłowej, trzeba było ją najpierw oszlifować i wypolerować.

Nautilus jest uważany za „żywą skamielinę”. Tylko garstka gatunków przetrwała od czasów prehistorycznych do dziś. Obecnie są pod ochroną, również dlatego, że muszle są nadal poszukiwane.