Matka Boża Wspomożycielka Wrocławia

Wrocławski obraz Matki Boskiej Wspomożycielki Wrocławia jest wierną kopią Madonny z Passawy. Jego pierwszą właścicielką była od 1614 r. hrabianka Katarzyna Dworzak (de domo Schlick), a obraz przechowywany był w kaplicy domowej w Pradze. Hrabina Katarzyna umierając przekazała obraz księżnej Marii Zarub, baronowej Lissar. Obraz był przez ponad trzydzieści lat umieszczony w kaplicy zamkowej w miejscowości Zumberg w Czechach.

Spowiednikiem księżnej był jezuita ojciec Zdenek Geżewski, przez którego poznała dzieło kontrreformacyjne Towarzystwa Jezusowego. Chcąc pomóc restytucji katolicyzmu we Wrocławiu dzięki nowo powstającej placówce jezuickiej – Uniwersytetowi, ofiarowała obraz do nowo wybudowanego kościoła Imienia Jezus na ręce wice prowincjała czeskiej prowincji Jezuitów, ojca Jakuba Willego. Obraz w dniu konsekracji kościoła 30 lipca 1698r. został wniesiony przez prowincjała w uroczystej procesji do wnętrza i umieszczony w bocznej kaplicy po stronie północnej.

Ikonografia obrazu należy do szerokiego kręgu przedstawień Madonn, które swój początek wywodzą od greckiego przedstawienia Matki Bożej Eleusy (gr.: miłosiernej), rozpowszechniony mocno w X w. w Bizancjum, zapewne dzięki bogatemu przekazowi emocjonalnemu, zawartemu w tych ikonach. Stojące na kolanach Maryi Dzieciątko Jezus pieszczotliwie przytula lewy policzek do Jej twarzy, obejmując rączką za szyję tworzy atmosferę ciepła i radości płynącą z bliskości Matki i Dziecka. Matka Boża, jakby nieodwzajemniająca tej radości pogrążona jest w smutku i zadumie nad nieodwracalną przyszłością męki Jej Syna. Przedstawienie to dotarło, za pośrednictwem powracających z wypraw krzyżowych rycerzy, do Europy zachodniej i upowszechniło się w sztuce już w XII w. W tym samym czasie Madonna Eleusa zyskiwała popularność na wschodzie, docierając do Rosji i zamykając się w kanon ikony trwający do dzisiaj, którego najstarszym przykładem jest Matka Boża Włodzimierska.