Matka Boża Łaskawa - Nostra Taumaturga

Cudowny wizerunek Matki Bożej Łaskawej (łac. Gratia Sanctae Mariae – Łaska Świętej Maryi) z krzeszowskim opactwem związany jest prawdopodobnie przez całą jego historię.

Ikona napisana (według pierwszej z legend) przez pustelnika Krzesza, zaginęła na początku XV wieku, a odnalazła się w 1622 r., aby w XVIII wieku otrzymać swoje miejsce w ołtarzu głównym. „Nostra Taumaturga” (Nasza Cudotwórczyni) to najstarszy, bo pochodzący z I połowy XIII wieku, wizerunek Matki Boskiej na ziemiach Polski, i jeden z pięciu najstarszych w Europie. Nosi wyraźne cechy sztuki bizantyjskiej. Wedle drugiej legendy została przeniesiona do Krzeszowa z Rimini, dokąd trafiła za sprawą wracającego z IV krucjaty rycerz Benitto z rodu Tankrettów, który miał wziąć obraz ze zdobytego Bizancjum i przewieść go do rodzinnego miasta.

Obraz przedstawia Maryję w typie hodigitria (wskazująca drogę), trzymającą na prawym ramieniu Emanuela, drugą ręką czyniąc dwuznaczny gest – wskazując na syna, jednocześnie trzymając dłoń na swoim sercu – źródle łask. Emanuel zwrócony jest twarzą do swojej matki, w dłoni trzyma zwinięty pergamin- symbol Bożej tajemnicy. Głowę i ramiona Bogurodzicy okrywa pofałdowana chusta w kolorze czerwieni. Tunika Matki Bożej jest zielona. Barwa ta oznacza świat roślinny i ludzki; symbolizuje odrodzenie i nadzieję duchowej odnowy oraz życie wieczne. Ikona nie posiada światłocienia, gdyż wszystko na niej jest światłością zespoloną z barwą. Światłość symbolizowana jest przez złote tło, wyrażające niezniszczalność, wieczność i boskość.