Kufer ze sztućcami

Oryginalny zestaw sztućców liczący prawie 120 sztuk został wykonany przez złotnika króla pruskiego około 1850 roku. Okazją był ślub hrabiny Erny von Frankenberg-Ludwigsdorf i hrabiego Georga Friedricha Henckel von Donnersmarck, oboje z rodzin górnośląskich przemysłowców. Jednak cenny posag z herbem panny młodej nie przyniósł szczęścia małżeństwu. Zaledwie rok później młoda Erna zmarła. Ale sztućce szybko zostały ponownie użyte. Hrabia Donnersmarck poślubił siostrę swojej pierwszej żony, która nosiła ten sam herb.

Od dawna ustalono, że oba rody połączy małżeństwo. Panowie z Frankenbergu służyli w XIII w. dynastii Piastów. Henckel von Donnersmarck przybył do kraju w ślad za Habsburgami.

Ostatnio obie rodziny szukały szczęścia w nowoczesnym przemyśle. Hrabia Ernst von Frankenberg-Ludwigsdorf, ojciec panny młodej, zbudował huty żelaza i położył podwaliny pod słynną później fabrykę porcelany w Tułowicach. W XIX wieku hrabiowie Henckel von Donnersmarck osiągnęli bajeczne bogactwo dzięki zasobom mineralnym w swoich dobrach w Bytomiu. Ich imperium obejmowało kopalnie węgla kamiennego, kopalnie, huty żelaza i cynku oraz pierwszą na ziemiach niemieckich walcownię stali.

9 października 1854 roku na zamku w Tułowicach odbyło się wesele. Do dekoracji świątecznego stołu wybrano jeden z najlepszych adresów w Berlinie: Johann George Hossauer, królewskiego złotnika który zaprojektował wspaniały srebrny komplet w stylu „drugiego rokoka”, oparty na angielskim modelu. Wszystkie elementy opatrzone były herbem panny młodej, która miała zaledwie osiemnaście lat. Zmarła jednak podczas porodu swojego pierwszego dziecka. Po roku żałoby hrabia Georg-Friedrich ponownie poślubił hrabinę z domu Frankenberg: młodszą siostrę Erny, Eleonore. Tak więc srebrne noże, widelce, łyżki i chochle zostały wkrótce ponownie wypolerowane na potrzeby wesela.