Konew cechowa (tzw. „Schleifkanne“) z wizerunkami świętych

To późnogotyckie naczynie z Wrocławia nazywane jest „Schleifkanne”. Chodzi o wysokie, cylindryczne naczynia z cyny, które służyły rzemieślnikom do podawania wina lub piwa podczas przyjęć alkoholowych. Mają pokrywkę, zakrzywione uchwyty i trzy nóżki, najczęściej w kształcie lwów. Ściany zdobią ryciny: z przedstawieniami rzemiosł, emblematów cechowych, scen biblijnych lub – jak tutaj – z wizerunkami świętych.

Jako naczynia, dzbany tego typu były istotnym elementem życia cechowego. Były one rozpowszechnione w całych Niemczech aż do XIX wieku. Najstarsze znane przykłady pochodzą ze Śląska. Cechą charakterystyczną tych wczesnych śląskich dzbanów w porównaniu z późniejszymi jest licowana ścianka: korpus naczynia był najpierw odlewany na okrągło, a następnie spłaszczany młotkiem. W ten sposób powstały płaskie powierzchnie, które na dzbanie wrocławskim zostały ozdobione przedstawieniami świętych.

Ze Śląska zachowało się w sumie 15 takich fasetowanych naczyń, wszystkie datowane na ok. 1500 r. Najstarsze z nich pokazane tutaj nosi datę 1491, ale nie można go przypisać do żadnego cechu rzemieślniczego. Jego starożytne ryciny są w całości w stylu gotyckim. Na siedmiu fasetach, obok wici i liści, przedstawione są św. Apollonia, Dorota i Barbara oraz Matka Boska Maryja. Dzban dokumentuje ważny, niezależny wkład Śląska w kulturę materialną systemu cechowego i rozwój sztuki odlewania cyny w Europie Środkowej.