Katedra św. Jana Chrzciciela

Katedra św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu, zwana Matką Kościołów Śląska, jest rzymskokatolickim, gotyckim kościołem parafialnym, a także katedralnym biskupów wrocławskich, zlokalizowanym na wrocławskim Ostrowie Tumskim przy placu Katedralnym.

Obecna, czwarta katedra pochodzi zasadniczo z okresu gotyku, z XIII–XIV w. Poprzedzały ją jednak 3 inne kościoły znajdujące się w tym samym miejscu – pierwsza katedra księcia Bolesława Chrobrego z ok. 1004 r., druga katedra księcia Kazimierza Odnowiciela z końca XI w. oraz trzecia katedra biskupa Waltera z Malonne budowana w latach 1158-1180. Obecny kształt jest efektem barokowych uzupełnień oraz współczesnych restauracji po zniszczeniach wojennych. Uchodzi za pierwszą w pełni gotycką świątynię na ziemiach polskich i jest wyjątkowo cennym, w zasadzie jedynym w Polsce przykładem zachodnioeuropejskiej formy wielkiej architektury gotyckiej XIII/XIV wieku. Niestety na skutek wielu niszczących pożarów i działań wojennych, a także nowożytnych przekształceń, nie dotrwała w oryginalnym stanie.

Katedra jest trójnawową gotycką orientowaną bazyliką z otoczonym obejściem (ambitem) i czworobocznie zakończonym chórem o długości 98 m i szerokości 44,5 m. Zarówno zachodnia, jak i wschodnia elewacja flankowane są wieżami, z czego wschodnie od późnego średniowiecza pozostają nieukończone. Katedra posiada trzy wejścia: główne, od zachodu, prowadzące przez domek portalowy oraz dwa boczne, od północy i południa. Katedra otoczona jest wieńcem kaplic pochodzących w większej części z okresu gotyku. Posiada ponadto cztery różnej wielkości kaplice, z których na szczególną uwagę zasługują: św. Elżbiety, przylegająca od wschodu do wieży południowo-wschodniej, barokowa z lat 1682–1700, Mariacka na osi katedry, gotycka z lat 1354–1365, oraz Elektorska lub Bożego Ciała, przylegająca do wieży północno-wschodniej, barokowa z lat 1716–1724.