Dyskobol

Dyskobol – rzeźba Myrona, wykonana w V w. p.n.e., przedstawia atletę rzucającego dyskiem. Rzeźbiarz stworzył ją najprawdopodobniej we wczesnym okresie swojej twórczości. Uwzględnił w niej grecki kanon piękna. Postać jest wyidealizowana, ciało przedstawione w pełnej syntezie. Autor ukazał ruch i wewnętrzny dynamizm postaci w sposób zrównoważony i opanowany.

Sportowiec jest ukazany tuż przed wyrzuceniem dysku (stąd nazwa „dyskobol”). Ramiona są ułożone w taki sposób, że wydaje się jakby tworzyły część okręgu. Głowa pochylona ku przodowi akcentuje oś symetrii ciała przebiegającą równolegle do lewej nogi zgiętej w kolanie, dotykającej dużym palcem ziemi. Jego ciało wydaje się przez to proporcjonalne. Rzeźbiarz uwidocznił także większość mięśni. Wydaje się jakby atleta został ujęty w momencie spoczynku między dwiema czynnościami, odchyleniem dysku do tyłu, a wyrzuceniem go. Jednocześnie brak emocji na twarzy przedstawianej postaci sugeruje ogromne skupienie. Postać ukazana jest w pełni realistycznie, oddaje naturalny ruch.

Autentyczna rzeźba dłuta Myrona nie zachowała się do współczesności – została zrekonstruowana na podstawie późniejszych rzymskich kopii.

Inicjatorem utworzenia szczecińskiej kolekcji antycznej był Heinrich Dohrn (1838–1913), przedsiębiorca, wybitny przyrodnik, a także miłośnik sztuki. Zgodnie z tendencjami panującymi w Niemczech na przełomie XIX i XX wieku miała ona pokazywać nieprzemijalne wartości kultury europejskiej. W skład tak pomyślanej wystawy wchodziła znakomita kolekcja waz i drobnej plastyki, a także zbiór rekonstrukcji najsłynniejszych rzeźb antycznych, pierwotnie wykonanych z brązu, a znanych wyłącznie z marmurowych kopii, produkowanych masowo znacznie później, w czasach rzymskich. Świadom tego, że jest tylko amatorem o szlachetnych intencjach, Dohrn zaprosił do współpracy najwybitniejszego archeologa swojej epoki, Adolfa Furtwänglera i jego uczniów, m.in. Paula Woltersa i Johannesa Sievekinga. Dzięki temu w krótkim czasie powstała w Szczecinie wspaniała ekspozycja sztuki antycznej.

Szczecińska rekonstrukcja, wykonana tradycyjną, stosowaną w antyku techniką odlewu brązowniczego, znakomicie oddaje kolorystykę i fakturę antycznej rzeźby greckiej.