Tarcza trumienna wrocławskich rzeźników
Tarcza ta, wysoka na dobre 30 centymetrów i częściowo złocona, pochodzi z około 1840 roku i zdobiła niegdyś trumnę wrocławskiego rzeźnika. Sugeruje to ukoronowana głowa byka nad skrzyżowanymi toporami w obrębie wieńców, kwiatów i aniołów. Gdy umierał rzemieślnik, jego cech oddawał mu ostatni hołd, m.in. dekorując trumnę. Tarcza ta jest jednak repliką prawdopodobnie uszkodzonego barokowego oryginału z 1692 roku.
Przygotowywanie się do śmierci miało wtedy stałe miejsce w życiu. Inscenizacja pogrzebu była znaczącym wydarzeniem społecznym. Jednym z zadań cechów rzemieślniczych było zawsze zapewnienie zmarłym członkom cechu pochówku w sposób odpowiadający ich statusowi. Mieli też wykonane tarcze ze swoimi insygniami, które umieszczano po obu stronach trumny. Podczas konduktu pogrzebowego z domu zmarłego do kościoła, a później na cmentarz, każdy powinien móc zobaczyć, która gildia opłakiwała zmarłego.
Pierwotnie duże tarcze trumienne były wykonane z drewna lub skóry. Szlachetne materiały i wyszukane techniki świadczyły o bogactwie danego cechu. W niektórych miastach, jak Norymberga czy Wrocław, od połowy XVII wieku tarcze były wykonywane ze srebra lub złota. Replika barokowej tarczy rzeźniczej prawie 150 lat później pokazuje, że ludzie we Wrocławiu nadal przestrzegali starych tradycji rzemieślniczych aż do XIX wieku, długo po zakończeniu tradycyjnego systemu cechowego.
Zdjęcia
Modele 3D