Św. Juda Tadeusz Apostoł

Apostoł stoi w centrum obrazu na podeście, przedstawiony w 3/4 z prawego boku w całej postaci.Prawa rękę unosi w górę, lewą – podtrzymuje księgę wsparte na kolanie lewej nogi, którą postawił na dużym kamieniu. Głowę zwraca do góry spoglądając w niebo, z którego płynie światło modelujące pierwszoplanowe przedstawienia. Na podeście ustawiony jest wysoki cokół za plecami świętego, przed cokołem leżą trzy kamienie. W lewym dolnym rogu obrazu ułożona jest maczuga lekko wystając za podest, o który po prawej stronie opiera się kamienny blok. Juda Tadeusz jest brodatym szatynem w sile wieku. Ubrany w stalowoniebieską, sięgające bosych stóp, szatę z dużym dekoltem przewiązaną w pasie. Spowity w białą draperię, otulającą nogi, przerzuconą przez prawe ramię tak, że swobodnie powiewa z tyłu, a jej przedni koniec opada marszcząc się na księdze. Ponad nim rozpościera się oliwkowożółtawe niebo.

Obraz należy do grupy 13 płócien przedstawiających apostołów, które wykonał w Rzymie G.A.Meinardi na zamówienie dziekana katedry wrocławskiej hr. LS. von Frankenberg. Trzy obrazy (Bartłomiej, Mateusz i Szymon) uległy zniszczeniu podczas pożaru katedry w 1759r. Zastąpiono je kompozycjami J.H.Kinasta (wg niektórych opracowań F.A.Feldera) z 1761.