Św. Jadwiga

Rzeźba figuralna, pełna, realistycznie przedstawiająca postać kobiecą stojącą w lekkim kontrapoście, trzymającą w geście prezentacji atrybuty św. Jadwigi – w lewej dłoni model świątyni, w prawej parę trzewików i różaniec. Twarz okrągła, o łagodnych rysach, mocno zarysowanych oczach o kształcie migdału, prostym nosie i małych, lekko uśmiechniętych ustach, drobnym i pulchnym podbródku. Na głowie mitra książęca zdobiona rautowymi klejnotami. Kobieta przedstawiona w szacie matrony, całkowicie osłaniającej sylwetkę, odsłaniająca tylko dłonie i twarz z okalającym ją maforium układanym w miękkie fałdy.

Suknia opada do stóp w faldach U kształtnych, układających się na lewym biodrze w esowate kaskady i tworząc wokół zakrytych stóp falisty rąbek. Jedyną dekoracją szaty jest brosza w kształcie 5. płatkowego kwiatu spinająca płaszcz na wysokości obojczyka. Figura stoi na masywnym, czworobocznym postumencie bez dekoracji, wtórnie położonym na kapitelu przyściennej kolumny.

Baldachim: neogotyk, ok. 1873-1875, przebudowa portyku proj. Karol Lüdecke, ok. 60×60 cm – narożny, architektoniczny, masywny, w dolnej części ażurowy, wyrzeźbiony w formie oktogonu z maswerkową dekoracją ścianek (motyw wimpergowy treflowo-krzyżowy z pączkowymi czołgankami). Ostrołuki oprofilowane (ostry profil), przerwane kolumienki zakończone wypukłymi rozetami.