Sceny z życia św. Elżbiety Węgierskiej

Barokowa kaplica św. Elżbiety, przylegająca od wschodu do wieży południowo-wschodniej, została zbudowana w latach 1682–1700 przez włoskiego architekta Giacomo Scianziego, który wykonał także freski kopuły, przedstawiajace sceny z życia św. Elżbiety Węgierskiej.

Malarstwo ścienne obrazuje dzieła miłosierdzia św. Elżbiety i koniec jej krótkiego życia, przedstawionego w perspektywie otwartych bram Królestwa Niebieskiego i jego mieszkańców, wychodzących jej na powitanie.

Fundatorem kaplicy był książę Fryderyk Heski, który w 1666 r. wszedł do grona wrocławskiej kapituły katedralnej, a dwa lata później został jej dziekanem. W 1671 r. przyjął sakrę biskupią i święcenia kapłańskie.

Kaplicę wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta z aneksem ołtarzowym i zakrystią. Główną część nakryto kopułą. Podział ścian, wprowadzenie kolumn, gzymsów i ornamentów oraz połączenie malarstwa ściennego i sztukaterii daje poczucie płynności i dynamiki oraz wrażenie większej przestrzeni. Istotne znaczenie ma gra światła wpadającego przez okna i kopułę, które kieruje wzrok oglądającego na ścianę południową i niszę ujętą w pary kolumn z ołtarzem św. Elżbiety, a następnie na ścianę północną, będącą tłem okazałego nagrobka fundatora. Rzeźby w kaplicy są dziełem Domenico Guidiego i Ercole Ferraty.

Gigapixele

search

Zobacz inne zabytki z kategorii: Malarstwo