Ołtarz główny

Ołtarz główny pochodzi z lat 1766-1770. Partie rzeźbiarskie wykonał Maciej Polejowski z udziałem Jana Obrockiego, złocenia Maciej Miller i Józef Łukaszewicz. Był odnawiany  dwukrotnie, w roku 1988 i w latach 1999-2001; całościowo zakonserwowany przez Jana Wiłkojcia z zespołem w 2008 r.

Ołtarz został zbudowany na rzucie dostosowanym do wielobocznej formy zamknięcia prezbiterium, jednoosiowy, na wysokim zdwojonym cokole, jednokondygnacyjny, ze zwieńczeniem. Zbudowany z wyłamanego po bokach ku przodowi ciągu pilastrów kompozytowych i ustawionych na ich tle kolumn, z prześwitami po bokach pola środkowego, otwierającymi się na okna w ukośnych ściankach zamknięcia prezbiterium. Na podporach wydatne, silnie wyłamane belkowanie.

Zwieńczenie zostało zbudowane z filarków i wolut, zamknięte profilowaną arkadą, z polem ażurowym, otwartym na środkowe okno zamknięcia, w górnej partii wypełnionym glorią promienistą z hierogramem MARYA. Pole główne zostało wykonane w formie wnęki zamkniętej łukiem koszowym, w którym osadzono niewielkie retabulum z blachy srebrnej, złożone z kolumienek wspierających odcinki belkowania, tworzące tzw. Domus Sapientiae, wykonał Józef Łukaszewicz, przed 1776. W retabulum obraz „Matka Boska z Dzieciątkiem” (Matka Boska Łaskawa, zwana też Matką Boską Domagaliczowską), autorstwa Józefa Szolca-Wolfowicza, tempera na desce, 1598, z sygnaturą malarza: JOZEF WOL\FOWIC | PINXIT (pierwotnie obraz epitafijny Katarzyny Domagaliczówny). Obraz był konserwowany przez Stanisława Kaczora-Batowskiego w 1904 r., Józefa Nykla w latach1978-1983 i Annę Kostecką w 1996 r. Obraz osadzono w srebrnej trybowanej ramie o skomplikowanym wykroju, pochodzącej z 3. ćw. XVIII w., z przynależną sukienką i koronami, wyk. Piotr Chalier, 1773-1775, złoto kameryzowane kamieniami szlachetnymi. Na zasuwie obraz Wniebowzięcie Matki Boskiej, malarza Antonio Tavellio, olej na płótnie, 1778, konserwowany przez Ewę Wiłkojć i Justynę Wyszkowską-Baścik w 2005 r.

Po bokach, na konsolach pomiędzy kolumnami znajdują się rzeźby Św. Augustyna, Św. Grzegorza Wielkiego, Św. Ambrożego i Św. Hieronima. Na belkowaniu, na wolutach rzeźby klęczących aniołów. Ponadto w górnej partii retabulum rzeźby aniołków. Ornament rocaille. Antependium pochodzi z końca XIX lub początku XX wieku, konserwowane w 2009 r. przez Mariannę Kwiatkowską ze Lwowa pod kierunkiem Jana Wiłkojcia, tekstylne, haftowane koralikami, z hierogramem M na osi i rozetami po bokach.

Źródło: Katedra Łacińska we Lwowie, Praca zbiorowa pod redakcją naukową prof. Jana Ostrowskiego, Kraków 2013.