Męczeństwo św. Bartłomieja

W tej makabrycznej scenie uczeń Jezusa zostaje obdarty ze skóry jeszcze za życia. Szkic olejny jest autorstwa Michaela Willmanna (1630-1706), najważniejszego malarza barokowego na Śląsku. Nazywany jest również „śląskim Rembrandtem”. Przedstawienie męczeństwa św. Bartłomieja jest jednym z dzieł przygotowawczych do jego martyrologii dwunastu apostołów w kolegiacie w Leubus w latach 1661-1700.

W ciągu XVII wieku Kościołowi katolickiemu udało się odzyskać dla starej wiary duże obszary kraju. W okresie kontrreformacji Śląsk przekształcił się w barokowy krajobraz kulturowy ze wspaniałymi nowymi budowlami wielkich klasztorów, kościołów pielgrzymkowych, kapliczek przydrożnych, kolumn maryjnych i morowych.

Również Michael Willmann w 1663 roku po rozpoczęciu pracy dla klasztoru w Leubus przeszedł z kalwinizmu na wiarę katolicką. W młodości syn malarza z Królewca prowadził wędrowne życie. Wyjechał do Amsterdamu i dołączył do kręgu skupionego wokół Rembrandta. Poszukiwania zleceń zaprowadziły go do Pragi, Wrocławia, Berlina i z powrotem na Śląsk. Tu otrzymał propozycję od opata cystersów Arnolda Freibergera z klasztoru w Leubus. Willmann poszedł za wezwaniem i pozostał na nim ponad 40 lat, aż do śmierci w 1706 r. W tym czasie zapewnił odradzającym się śląskim klasztorom dekorację malarską nawiązującą do najlepszych osiągnięć malarstwa holenderskiego. Zasłynął z fresków w kościele Józefa w Grüssau i Apostołów Męczenników dla kościoła klasztornego w Leubus. Seria dwunastu obrazów o ogromnych rozmiarach była najważniejszym zleceniem Willmanna, nad którym pracował przez cztery dekady. Zachowało się tylko kilka rysunków i szkiców olejnych, które wykonał wcześniej.