Kielich Mszalny

Srebro złocone, kute, repusowane z elementami odlewanymi grawerowanymi. Brak znaków złotniczych. Stopa sześciolistna na podwyższonym cokole z ażurową wicią roślinną. Na jednym z pól odlewana, niezłocona, grupa Ukrzyżowania z Marią i św. Janem Ewangelistą, Regulska błędnie podaje, że pozostałe pola są gładkie. Na dwóch sąsiadujących polach grawerowany napis wykonany majuskułą.

Pierwsze pole: „DISER KEL CH HOT HER HENRICH BLIEMEL GE HERT UNDT SEINE ERBEN HABEN:DER”. Drugie pole: „KIRCHENVIO fl DRAN VORERT IM 1.5-1.6 IAR”. Na spodniej części stopy, w polu na lewo od śruby mocującej grupę Ukrzyżowania, wybity pruski znak podatkowy z lat 1809-12 przedstawiający w owalnym polu orła w koronie z berłem w łapie. Trzon sześcioboczny, wydzielony krenelażem z grawerowanymi rozetkami w polach górnej części. Puklowany nodus w kształcie spłaszczonej kuli z sześcioma rombowymi guzami, na których majuskułowe litery tworzą napis IHESVS (obecnie brak liter IHU).

Kielich wykonany w 1516 r. w., ufundowany przez Heinricha Bliemel (Blümel, Blumel, Blumele, Bluemil). Z 1490 r. pochodzi wzmianka o mieszczaninie zagańskim Heinrichu Blümel, a z 1492 r. – radnym. Kielich opisywany przez Hermanna Hoffmanna wśród wyposażenia kościoła pw. św. Piotra i Pawła w Żaganiu. Według tego badacza kielich został przejęty przez jezuitów w 1668 r., kiedy to przejęli oni wyposażenie po protestantach. H. Lutsch wśród wyposażenia kościoła św. Piotra i Pawła opisuje gotycki kielich z 1576 r., prawdopodobnie popełniając omyłkę w dacie. W kościele poaugustiańskim opisywany kielich znalazł się po II wojnie światowej. Prawdopodobnie na przełomie XIX i XX w. wymieniono czarę.

Zdjęcia

search

Zobacz inne zabytki z kategorii: Rzemiosło