Dzban żeberkowany

Dzban z około 1750 roku jest typowym wyrobem polskich garncarzy. Ze względu na swój kształt i mocne, najczęściej ukośne ryflowanie, naczynia takie nazywane są „dzbanami melona”. Były one produkowane i eksportowane do początku XIX wieku.

W wielu miejscach na Śląsku garncarze pracowali na potrzeby lokalne. Jednak tylko w okolicach miasta Bolesławia, w dorzeczu rzek Bóbr i Kwisy, dostępne były wysokiej jakości gliny w tak dużych złożach, że możliwa była produkcja naczyń ogniotrwałych na rynek ponadregionalny. Od końca późnego średniowiecza garncarze wytwarzają tu wysokopieniową ceramikę użytkową, tzw. „Kamionka”. Dzięki swoim wysokiej jakości produktom przez długi czas bronili swojej szczególnej pozycji na śląskim rynku.

Tak zwane „Melonowe słoiki” były szczególnie popularne pod koniec XVII i w XVIII wieku. Jednak konkurencja ze strony fajansu i porcelany w XVIII wieku stopniowo wyparła nieco siermiężną polską ceramikę ze stołów wyższych sfer. Dekoracja w kształcie pawiego oka, którą obecnie uważa się za typową dla Bolesławia, pojawiła się dopiero w ostatniej tercji XIX wieku. Nakłada się go techniką gąbkową, w której wzór wycina się na gąbce, zwilża farbą i starannie odciska. Do dziś polska ceramika należy do najbardziej znanych wyrobów ze Śląska.