Wniebowstąpienie Chrystusa

Kompozycja tej sceny ma charakter dośrodkowy. Apostołowie wraz z Marią otaczają skałę, z której Chrystus wstąpił właśnie do Ojca a nabożna cześć, strach i smutek rozstania każą im wciąż wypatrywać Mistrza na pustym już niebie. Rozwiane szaty zachodzą na siebie tworząc wirujące kłębowisko tak, jakby świadkowie Wniebowstąpienia sami unosili się w powietrzu w jakimś mistycznym tańcu. To kres ziemskiej wędrówki Chrystusa, jednak pozostał ślad jego fizycznej obecności: oto na szczycie góry rysują się wyraźnie ślady bosych stóp odciśnięte w cudowny sposób w twardej skale.