Ukrzyżowanie

Dramatyzm kolejnych odsłon Męki Chrystusa znajduje w ołtarzu Mariackim podziwu godną paralelę w dramatyzmie form i sposobu artystycznej wypowiedzi.

Temperament Stwosza najpełniej przejawiał się w „anatomii szat” – dogłębnych i jakby obsesyjnych studiach skłębionej, wirującej materii. Widoczne spod tkanin partie ciała są równie ekspresyjne – suche, poznaczone wędami żył i poorane bruzdami ścięgien. Realizm w traktowaniu ludzkiego ciała graniczy niekiedy z naturalizmem i służy spotęgowaniu wyrazu emocjonalnego postaci. Patrząc na to świetne Ukrzyżowanie warto pamiętać, że jego autor żył w epoce przełomu. Urodzony w czasach rozkwitu renesansu przeżył o prawie dwadzieścia lat Leonarda da Vinci i Rafaela Santi. Pomimo to, w jego pracach trudno dostrzec ślady nowego stylu. W drapieżnie powykręcanych figurach, w pełnych ekspresji, suchych fałdach rzeźbionych przez mistrza czai się śmierć. Tak właśnie umiera średniowiecze!