Rzeźba alegoryczna „Miłość”

Postać kobieca stojąca o wysmukłych proporcjach ciała, z lewą nogą wysuniętą do przodu. Na prawej ręce trzyma nagie niemowlę które opiera się prawą rączką o przedramię kobiety i główkę zwraca w lewo do jej twarzy. Kobieta w lewej ręce trzyma długa pochodnię z małym płomieniem, skierowaną w dół. U stóp kobiety po lewej stronie stoi drugie nagie niemowlę, które wyciągniętą w górę lewą rączką trzyma się pochodni.

Postać kobieca ubrana w obcisłą suknię z wycięciem karo pod szyją. Na ramionach luźny, obfity płaszcz przełożony przez ręce, które podtrzymują jego brzegi. Włosy kobiety fryzowane, upięte do tyłu w kok, opadające po bokach na szyję. Stopy bose w sandałach. Figura osadzona na kolistej, wypukłej podstawie. Rzeźba usytuowana była jako druga od prawej strony wejścia chrzcielnicy.

Chrzcielnica ufundowana przez Radę Kościoła NMP, wykonana w Niderlandach w latach 1554–56, przewieziona statkiem do Gdańska w 1557 r. W latach 1943–44 ewakuowana do wsi Żuławki k. Gdańska. W latach powojennych rzeźby zabezpieczono i przechowywano w Muzeum Narodowym w Warszawie. W 1981 r. powróciły do Bazyliki Mariackiej.