Relikwiarz św. Korduli

Wczesnośredniowieczny relikwiarz wykonany został na przełomie X i XI wieku w tzw. stylu Mammen przez południowoszwedzkich rzemieślników związanych z ośrodkiem handlu i rzemiosła w Lund. Miał postać owalnej szkatuły i wykonany został z 22 płytek z poroża łosia, ozdobionych reliefami z ornamentami roślinnymi i zoomorficznymi.

Płytki połączone były pozłacaną miedzianą taśmą, z nasadzonymi wizerunkami smoczych łbów na łączeniach. Szkatuła posiadała 6 brązowych nóżek, zaś jej dno wykonano z dębiny.

Nie wiadomo jaką drogą trafił do Kamienia. Według różnych teorii mógł być np. podarunkiem biskupów duńskiego Lund, darem księcia Racibora I, zdobytym podczas wyprawy wojennej w 1136 r., bądź nawet trafić na Pomorze wraz misją chrystianizacyjną biskupa Ottona z Bambergu. W skarbcu katedry poświadczony dokumentowo dopiero w XV w. Przechowywano w nim czaszkę św. Korduli, chrześcijańskiej męczenniczki z VI w.

Pod koniec 1944 roku, w obawie przed zbliżającym się frontem, relikwiarz ukryto wraz z innymi częściami katedralnego skarbca w dobrach hrabiego Hasso von Fleminga w Benicach. W nocy z 4 na 5 marca 1945 roku skrzynie ze skarbami zostały w związku z nadchodzącą ofensywą wojsk radzieckich wywiezione w pośpiechu w głąb Niemiec. Dalsze losy zabytku pozostają nieznane.

Replikę relikwiarza, uważanego za najcenniejszy obiekt w zbiorach katedralnego skarbca, podarowowali parafii byli niemieccy mieszkańcy Kamienia Pomorskiego.