Maryja i podtrzymujący ją apostoł św. Jakub Starszy

Rzeźba przedstawia dwie postacie – Maryję oraz św. Jakuba Starszego, którzy są centralnymi elementami ołtarza. Maryja jakby przyklęka, a św. Jakub Starszy stoi za nią, podtrzymując ją obiema rękami. Ich układ tworzy harmonijną, dobrze wyważoną kompozycję, która koncentruje uwagę widza na interakcji między tymi dwiema postaciami.

Maryja jest ubrana w długą, fałdowaną szatę. Jej głowa jest pochylona, a twarz wyraża spokój i skupienie. Szaty Maryi są bogato drapowane, z licznymi fałdami, które tworzą dynamiczne linie. Fałdy te są precyzyjnie wyrzeźbione, co podkreśla ruch i miękkość materiału. Szata opada swobodnie na ziemię, tworząc eleganckie zagięcia. Twarz Maryi wyraża spokój i skupienie, jej głowa jest lekko pochylona. Oczy są półprzymknięte, co nadaje jej wyraz zamyślenia i duchowej koncentracji. Cudownie opracowane dłonie Maryi są złożone i opuszczone w dół, trzymane przed sobą jakby w geście modlitwy lub kontemplacji. Palce są delikatnie zgięte, co dodaje naturalności całej postaci.

Św. Jakub Starszy podtrzymuje Maryję, co symbolizuje jego opiekuńczą rolę w tej scenie. Wyraz twarzy świętego jest pełen troski i czułości, co podkreśla emocjonalny wymiar tej sceny. Jego oczy skierowane przed siebie są nieobecne, pełne zadumy i melancholii, a jego usta wyrażają delikatny smutek, co dodaje emocjonalnego wymiaru całej scenie. Broda Jakuba jest fantastycznie opracowana – długie, kręcone pasma są misternie wyrzeźbione, tworząc imponującą teksturę. Każdy lok jest starannie oddzielony, co dodaje realizmu i artystycznej głębi.

Rzeźba jest wykonana z drewna, polichromowana, co dodaje jej realistycznego wyglądu. Zarówno Maryja, jak i św. Jakub mają wyraźnie zaznaczone rysy twarzy i misternie ukształtowane włosy. Całość kompozycji emanuje spokojem i oddaje atmosferę podniosłości tej religijnej sceny.

Ołtarz Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny, arcydzieło późnogotyckiej rzeźby, stanowi opus magnum jej genialnego twórcy, pochodzącego z Normbergii, Wita Stwosza.